W kwestii bezpieczeństwa nigdy nie należy iść na kompromis. To dlatego kilkadziesiąt krajów całego świata przystąpiło do sukcesji lub akcesji umowy ADR, czyli międzynarodowej konwencji, regulującej zasady drogowego przewozu ładunków i towarów niebezpiecznych i ściśle jej przestrzega.
Jest wiele towarów i ładunków, które zupełnie słusznie można określić jako trudne w transporcie i wymagające szczególnej uwagi. To na przykład leki i farmaceutyki, wymagające zachowania najwyższej staranności i ciągłej kontroli ściśle określonych warunków związanych na przykład z odpowiednią temperaturą czy ochroną przed światłem. Innym wymagającym towarem jest szeroko pojęta żywność – ta świeża, jak i mrożona czy głęboko mrożona. Spełnienie rygorystycznych wymagań, związanych z przewożeniem i przechowywaniem żywności, tak naprawdę warunkuje finalny stan produktu, a co za tym idzie to, czy żywność w ostatecznym rozrachunku trafi na półkę sklepową jako towar całkowicie bezpieczny dla klienta. W przypadku trudnych i wymagających form transportu nie należy zapominać o przewozie żywego inwentarza. Na przewoźniku i kierowcy ciąży bowiem ogromna odpowiedzialność za los i dobrostan przewożonych zwierząt, wobec czego również w tym przypadku należy przestrzegać jasno określonych reguł, chroniących inwentarz przed głodem, pragnieniem, stresem, hałasem, brakiem miejsca czy nieodpowiednią temperaturą.
Konwencja ADR
I choć trudno zaprzeczyć, że zarówno transport zwierząt, farmaceutyków, żywności czy kosmetyków nierozerwalnie wiąże się z koniecznością dotrzymywania maksymalnych starań o najmniejsze szczegóły, to żadna z powyższych kategorii towarów – pod względem ostrożności i dbałości o detal – nie może równać się z towarami, wymienionymi w umowie ADR. To międzynarodowa konwencja, która precyzuje zasady drogowego przewozu ładunków i towarów niebezpiecznych. Jak wskazuje sama nazwa kategorii tych ładunków, ich transport wiąże się z potencjalnym zagrożeniem tak dla kierowcy, który je przewozi, jak i całego otoczenia (np. dla innych uczestników ruchu drogowego). Oczywiste jest więc, że gdy w grę wchodzi bezpieczeństwo, nie ma miejsca na kompromis i niedbalstwo. To dlatego umowa ADR zawiera szereg szczególnie precyzyjnych zapisów, związanych z prawidłowym przewozem ładunków niebezpiecznych – zasady dotyczące cystern i opakowań, procedur nadawczych, wymagań odnośnie do konstrukcji i badań opakowań, warunków przewozu i manipulowania ładunkiem, a także załadowania i rozładowania. W konwencji znajdziemy również długi i skomplikowany wykaz kategorii towarów niebezpiecznych oraz oznaczeń, jakimi powinny być opatrzone podczas transportu.
Rodzaje towarów niebezpiecznych
Podstawowa klasyfikacja towarów niebezpiecznych dzieli je na:
– materiały i przedmioty wybuchowe
– gazy
– materiały ciekłe zapalne
– materiały stałe zapalne, samoreaktywne, polimeryzujące i wybuchowe stałe odczulone
– materiały samozapalne
– materiały wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy palne
– materiały utleniające
– nadtlenki organiczne
– materiały trujące
– materiały zakaźne
– materiały promieniotwórcze
– materiały żrące
– pozostałe (różne materiały i przedmioty niebezpieczne).
Uprawnienia do transportu ADR
Jak nietrudno się domyślić, transport towarów niebezpiecznych wiąże się również z wymaganiami dotyczącymi nie tylko przewozu, ale także samego kierowcy. W Polsce ładunki niebezpieczne mogą przewozić kierowcy w wieku powyżej 21 lat, którzy ukończyli specjalistyczny kurs ADR i zdali egzamin ADR z pozytywnym rezultatem. Po spełnieniu innych warunków – w tym wymagań określonych w ustawach o transporcie drogowym i o ruchu drogowym – kierowca może ubiegać się o wydanie zaświadczenia, które uprawnia do przewozu towarów niebezpiecznych, przez marszałka swojego województwa.
